ఐతే

"హబ్బ... ఎంతబావుందో ఇక్కడ! ఎంచక్కా వాకింగు  చేసుకోవచ్చు."   అసలిన్నాళ్ళూ ఈ వైపురానందుకు మనసులో ఓవైపు కుములుతూ,  ఇప్పుడు ఇంతమంచి చోటుని కనుగొన్న    ఆనందంలో  తన  చేతిని గిల్లేస్తూ  సంతోషంతో ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతూ...

"ఉస్, అబ్బా చెయ్యొదులు"

నా మాటలు విననట్టు నటెంచేస్తే  మనం  ఊర్కుంటామేమిటి.  చెయ్యి వదిలి మళ్ళీ  మళ్ళీ అదే డైలాగు రిపీటు చేసెయ్యమూ
"వాకింగు  వాకింగు రోజూ ఇక్కడికి వచ్చి చేసేద్దాం, ఏం?"

"సరే చేద్దూగానిలే"

"చేద్దూగాని ఏంటీ చేస్తున్నాం ఇద్దరం కలిసి కబుర్లాడుకుంటూ హాయిగా వాకింగ్ చేద్దాం."
"చూద్దాంలే"

//ఈ చూద్దాంలే ని ఎవరు కనిపెట్టారోగాని....ఆన్ని...... #౨$‌&@//

"నానీ  మీ డాడీ  చేద్దాంలే అంటున్నారు.  రేప్పటినుండి  సాయంత్రం అవగానే అందరం  ఇక్కడికి వచ్చేద్దాం . అలా చూడు  ఆ గ్రౌండులో  చిన్న పిల్లలు భలేగా ఆడుకుంటున్నారు   నువ్వూ  ఆడచ్చు.  తొందర తొందరగా పొడవైపోవాలని అంటావుగా . ఎంత ఆడితే అంత పొడవు."

"అమ్మా  మరి మజిల్స్ కూడా"

"ఊ ఊ బోల్డు బలం కూడా వచ్చేస్తుంది.  మేం ఇద్దరం వాకింగ్ చేస్తాం  నువ్వు  ఇంటికెడదాం అంటూ గోలచేయకుండా  చక్కగా  ఆడుకోవాలి సరేనా."
సాయంకాలపు నీరెండలో  మిల మిలా మెరుస్తున్న మట్టిలో  హాయిగా ఆడుతున్న పిల్లలు. ఆ  పేద్ద  మైదానం  చుట్టూ  నాలుగు వైపులా  విశాలమైన నల్లటి తారు రోడ్డు. రోడ్డుకి  రెండువైపులా  చెట్లు  పైన ఆకాశం  కనిపించకుండా  అల్లుకున్న  వాటి కొమ్మలు.    అలాంటి చోటుతో ప్రేమలో పడకుండా  ఎలా ఉండటం!

"అలా చూడండి  ఆ కపుల్ ఎంచక్కా కబుర్లాడుకుంటు  నడుస్తున్నారు....." (సాధింపు) మొదలెట్టాను. ఎలాగైనా సరె అనిపించేయాలి.
అదిగో  తాతయ్యల  గుంపు కులాసాగా  కాసేపు నడచి  ఆ  ఆడిటోరియం మెట్లపై  లోకాభిరామాయం చెప్పుకుంటున్నారు.   బుజ్జి బుజ్జి పిల్లలు  రోడ్డుకడ్డంగా  సైకిల్ తొక్కడం ప్రాక్టీసు చేస్తున్నారు.  అమ్మాయిలూ ఆంటీలూ  ఒక్కరోజు లోనే  జీరో సైజు సాధించేయాలన్నంత కసితో  నడుస్తున్నారు.  యువకులు హేప్పీగా గ్రౌండు పక్కన  మెట్లపై గుంపులుగా  చేరి కబుర్లు చెప్పేసుకుంటున్నారు.


ఇంటికి  వచ్చేదారిలో... 
నడక - నలభై లాభాలు అంటూ...

చెప్పేవన్నీ  తనకి ఈ చెవిలోంచి ఆచెవిలోకి అటునుండి బయటకు వెళుతూనే వున్నాయ్.

ఫ్చ్.. ఒక్కదాన్నే వెళ్ళనా!

ఒక్కదాన్నీ నోరు మూసుకుని నడవాలంటే ఎంతకష్టం!
ఇంట్లో అందరం కలిసి గడిపే  సాయంకాలం  వీళ్ళని మిస్సవుతూ  ఒక్కదాన్నీ...!

ఐడియా..!  (ఉపాయం తెలియనోన్ని ఊళ్ళోనుంచి వెళ్ళగొట్టాలి అంటుండేది మా అమ్మమ్మ:)
మాధవన్   దూరంగా రొడ్డుపక్కన  ....
అవును మాధవన్
హోర్డింగు  పై  ఫోజిచ్చి.

"అదిగో మాధవన్.  మీరు గనక  బరువు తగ్గి స్లిమ్ము ఐతే  అచ్చు  మాధవన్ లాగే  ఉంటారు."

"డాడీ  వెళుతుంటే  మాధవన్ మాధవన్ అంటారా అందరూ!"   మా వాడి అమాయకపు తెలివైన  ప్రశ్న.
ఆయన మొహం ముసి ముసి నవ్వులతో వెలిగింది.
హమ్మయ్య.
ఓ పనైపొయింది బాబూ

"అమ్మా మరి నాకక్కడ బోర్.  రెండు గెమ్స్   డౌన్లోడ్  చేస్కోనివ్వాలి.  అక్కడ కూర్చుని ఆడుకుంటా."

టైం చూసి మరీ  నెగ్గించుకుంటావుగా  సరె కానివ్వు.

**

"నిన్న అంత  మంది ఉన్నారు. ఈ రోజు ఎవరూ లేరే!" 

"ఆరు దాటిందిగా  ఇళ్ళకెళ్ళిపోయుంటారు"

చీ  మెకానికల్ మనుషులు. అసలు  సాయంసమయం  బావుండేదే ఇప్పుడు  ఆరింటి నుండి ఏడున్నర వరకు నడవచ్చు. చల్లగా  హాయిగా  ఎంతబావుంటుంది.
నడక మొదలైంది  ఇద్దరం హాయిగా కబుర్లాడుకుంటూ ఆకాశానికి పందిరేసినట్టున్న పచ్చటి ఆ కొమ్మల కింద  చల్లగాలికి......  ఓహో  చెపితే తెలుస్తుందా  ఆ ఆనందంఏంటో.


వాళ్ళ నడక ముగిస్తూ  ఒకరిద్దరు మా వైపు ఓ మాదిరిగా   చూస్తూ హడావిడిగా  పరుగులెత్తుతూ వాళ్ళ  వాహనాల వైపు వెళ్ళిపోయారు. చెట్ల కింద  రోడ్డు అంతా ఎందుకో ఒక్కసారిగా నిర్మానుష్యం గా మారింది. గ్రౌండులోని ఆడిటోరియం మెట్లమీద మాత్రం ఉన్నారు కొందరు.
అబ్బా ఏమిటి. అందరూ ఏదో టైం పెట్టుకున్నట్టు  వెళ్ళిపోయారు. ఏం జనాల టేస్టు నిన్న చూస్తే ఎండపూట ఉక్కపోతలో   తెగ నడుస్తున్నారు. చక్కగా  చల్లటి వేళ ఒక్కరూ లేరు.

ఎప్పటిలాగానే  నేను మాట్లాడుతున్నాను తను వింటున్నారు.
" గ్రౌండు చుట్టు  ఒక రౌండ్ వేస్తే  ఒక కిలోమీటర్  కదా. మనం ఈ రోజుకి  రెండు రౌండ్స్ నడుద్దాం."

వర్షం పడుతున్నట్టుందే!

టప్ టప్ మంటూ ఏవో పడుతున్నాయ్.
అవి ఏంటో బుర్రకి అర్ధం అయ్యేలోగానే..
నెత్తి మీదా, బట్టలమీదా  తెల్ల తెల్లగా....
ఓహ్ ..
ఇంకేం మాటల్లేవు

పరిగెత్తుకుంటూ  పార్కింగు కేసి తను. పిల్లాడి కోసం ఆ పక్కనే ఉన్న మెట్లవైపు నేను.


ముందు రోజే గమనించాను  రోడ్డునిండా  దట్టంగా   తెల్లగా ఉన్న ముగ్గుల్ని. ఏమోలే  చెట్లన్నాక పక్షులు ఉండవా   పక్షులన్నాకా  రెట్టలు వేయావా  అనుకున్నా గానీ :(


"అమ్మా అప్పుడే వెళ్ళిపోతున్నామా.  రేపు త్వరగా వద్దాం".

"సరెలే  నీ పిచ్చి గేమ్స్ ఇక్కడా మొదలెట్టేసావ్. కళ్ళు చూడు. అందుకే ఆ కళ్ళజోడు వచ్చింది. ముందు నువ్వా పిచ్చి  పీసీ గేములు మాను."




ఐతే....
ఐతే ఏంటీ ఐతే..
అంతే  ఈ ఎపిసోడు.